“Jøss, dette er noe vi blir misunnelige av å lese fordi denne unge debutanten gjør at vi får lyst til å hive alt vi har skrevet: Rett i bøtta,” skrev Tom Stalsberg i Dagbladet da Svanhild Amdal Telnes nå på nyåret ga ut diktsamlingen “Om nettene brukar mor dråpeteljar”.

Sist Trafo slo av en prat med henne, for sånn omtrent et år siden, var Svanhild én av mange unge skrivende med en drøm om å gi ut bok. Nå som drømmen er gått i oppfyllelse, vil vi gjerne høre hvordan hun har kommet seg dit.

Hvordan føles det å slippe sin første bok ut i verden?

Det kjennes veldig, veldig fint, men det tek litt tid å venje seg til tanken om at kven som helst kan lese boka mi. Eg driv vel fremdeles og jobbar med den saken.

Har det vært en lang prosess å komme dit?

Heilt sidan eg byrja å skrive regelmessig, slik ein gong rundt ungdomsskulealder, har eg hatt lyst til å gi ut bok. I den alderen er ein ofte både ambisiøs og utolmodig, og eg såg helst at debuten min var utgitt innan eg hadde fylt 20. Slik blei det ikkje, og i dag er eg glad for at det tok nokon ekstra år, sjølv om eg framleis er ein relativt ung debutant.

Prosessen med denne boka starta i løpet av året eg gjekk på Skrivekunstakademiet i Hordaland, men før eg kom inn der, og for så vidt i prosessen med å bygge opp ei tekstmasse eg kunne søke med, var Trafo veldig viktig for meg. Etter å ha opplevd at skrivinga stoppa litt opp på vidaregåande, var kommentarane frå andre brukerar og mentorar på Trafo heilt avgjerande for at eg fekk tilbake skrivelysten.

Hausten 2015 la eg ut ein tekst for fyrste gong på fem år, og fekk ein veldig oppmuntrande kommentar av Gaute Heivoll som var mentor den månaden. I etterkant blei eg òg kontakta av redaktøren hans som lurte på om eg ville sende han noko meir enn den teksten han hadde fått lese gjennom Heivoll. På det tidspunktet var det for tidleg for meg å byrje å jobbe mot utgjeving, men den gode responsen gav meg skikkeleg tru på at skrivinga var noko eg kunne og ville ta opp att, og i løpet av dei neste månadane brukte eg Trafo flittig til å teste ut tekst som eg skulle søke Skrivekunstakademiet med.

Våren 2016 fekk eg beskjed om at eg hadde komme inn, og i løpet av året i Bergen lærte eg enormt mykje om lesing, skriving og ulike sjangrar. Eg kan verkeleg anbefale eit slikt år, enten det er folkehøgskule med tekstlinje eller eitt av forfattarstudia.

Hvordan kom du først i kontakt med forlaget?

Forlaget kom eg i kontakt med gjennom antologien som elevane på Skrivekunstakademiet gjev ut kvart år. Det er ei bok der kvar student får 10–15 sider og kan vise fram noko av teksten ein har jobba med i løpet av året. I arbeidet med antologien gjer studentane mykje sjølv, både design, redaksjonsarbeid og marknadsføring.

Når den kjem ut, blir boka sendt rundt til nokre tidskrift og dei fleste forlaga, så det er ein måte å komme i kontakt med potensielle redaktørar. Eg fekk ein mail av Morten, som no har blitt min redaktør, om at redaksjonen i Gyldendal hadde lese dikta mine, var begeistra og gjerne ville lese meir.

Hvordan har det vært å samarbeide med en redaktør? Var det mye frem og tilbake?

Samarbeidet med redaktøren er veldig viktig, sidan det er din kontaktperson når det gjeld tekst, og for meg blei han òg eit bindeledd inn til andre personar ein skal forholda seg til på forlaget. Eg syns det har vore eit godt samarbeid, men eg føler meg òg veldig heldig som har fått Morten som redaktør. Han er ryddig, tydeleg og ikkje minst veldig dyktig – i tillegg til at me er like glad i vaflar, så me kosar oss alltid med noko inntil kaffien når eg er innom forlaget.

I mitt tilfellet blei det ikkje så mykje fram og tilbake, me hadde bare eit par rundar med tilbakemelding på manuset før eg signerte, og etter det var det mest formelle ting, som korrektur og korleis teksten står på sidene. Eg trur eg fekk mykje gratis redaksjonsarbeid og kommentarar på tekstane med å ha utvikla manuset medan eg gjekk på eit skrivestudie, så i arbeidet med neste utgivelse ser eg for meg at det blir fleire rundar.

Hvilke forventninger har du til mottakelsen?

Det er vanskeleg å vite heilt kva ein skal forvente når ein debuterer. På den eine sida er ein kjempespent og har massevis av tankar om korleis den skal bli lest og alle ein skal nå, men samtidig så veit ein at det er vanskeleg å skape mykje merksemd rundt poesi. Som debutant kan ein få litt ekstra, men det er òg mogleg å forsvinne i mengda og ikkje få særleg mange bokmeldingar.

Eg føler meg veldig heldig som har fått fleire meldingar i store aviser og mykje god omtale, i tillegg til nokre intervju og invitasjonar til å lese på litteraturfestivalar. Når eg i tillegg har seld ut fyrsteopplaget frå lager og fått eit 15 siders langt brev i posten av nokon som hadde lese boka, må eg kunne seie at mottakinga av boka har gått over all forventning.

Les Trafos profilintervju med Svanhild på denne siden og mer om boken hennes på sidene til Gyldendal. Portrettfoto: Julie Pike. Øvrige foto: fra Instagram