Det er ein stor variasjon blant bidraga denne månaden, frå enkle fotografi med stor taktilitet og fargerike illustrasjonar av slitne kvinner til romlege installasjonar og enkel men inntrykksfull smykkekunst. Eg har sett mange verk som handlar om personlege ting, anten det handlar om kroppen, minne, relasjonar eller omverda som bryt inn i kvardagen vår. Eg syns alltid Trafo er eit friskt pust, fullt av inderleg og umiddelbart engasjement, som gjer at eg gler meg over kor ulike vegar vi tek inn til kunsten.
 
Det første bidraget eg klikka meg inn på, var songen Ein Mann i Huset Mitt av Edvard Kildahl. Eg var ikkje førebudd på det som møtte meg, ein lystig melodi om eit tungt tema, med eit enkelt, men kraftfullt bodskap. Kanskje er det fordi vi no har sett snart to år med umenneskelege tilstandar i Gaza at denne treff så hardt. Kanskje er det fordi eg skulle ønske vi snakka meir om det, alle saman. Kanskje er det fordi det er så lett å lukke auga her vi sit, langt borte, mot den uretten folk opplever i Gaza og på Vestbredden. Eg skulle ønske denne songen vart plukka opp og spelt i beste sendetid i alle radiokanalar.

Frå musikken gjekk vegen vidare til Simen Skard Almaas sitt verk Libanon 2011-2013 (...) 2024, 2025. Her blir minner frå barndommen i Libanon fletta saman med dagens situasjon i landet, og nye inntrykk frå nyheitsbiletet fortrenger dei gamle, kanskje nostalgiske tankane vi har om det vi ein gong kjente. Ein påminning om kor sårbart minnet kan vere, og korleis vi med tida stadig legg nye erfaringar oppå dei gamle.
 
 
Kaadinh Lalla skriv kraftfulle tekstar om å vere seg sjølv, eller det å berre vere, å ha tillit til eigen kropp og dømekraft, møte avmakt eller å bryte fri. Skrivestilen hennar er lik ein tankestrøym eller indre monolog om det som frustrerer. Det er noko eg kan kjenne meg igjen i, som om orda skulle kome frå mitt eige hovud. Eg vel å lese alle tekstane hennrar frå denne månaden i samanheng med kvarandre, og har bestemt meg: Eg vil ha meir!

 
Det er òg gøy å sjå fleire fysiske objekt og romlege installasjonar denne månaden. I Maja Ja Jansen sitt God's Little Cow møter vi ei velta marihøne som er alt anna enn liten, og som ein får lyst til å undersøke nærare. Ena Johanna Rathgeb inviterer oss inn i eit teikna landskap med Panorama Biografica. 

Og i Abacus armbånd av Sara Ryymin Fuglestad ser vi eit delikat smykke som nærmast ber om å bli tatt på – eit objekt eg sjølv kunne tenkt meg å gå med.

Fotografiane til Liv Lindgaard viser ein annan type variasjon. «Jeg håper det går bra med deg nå» og «#1 DSi bilde, 14.02.2012», er tilsynelatande ulike frå kvarandre, men handlar begge om noko fjernt på kvar sin måte. Kanskje er det døden, eller eit falma minne frå barndommen. Eg likar når fotografi bryt sjangrar og trer inn i andre materialar. Her er det bevisst nytta «feile» teknikkar, som å printe eit analogt fotografi med laserprinter på vanleg papir i «Jeg håper det går bra med deg nå», eller å printe eit foto frå ein Nintendo DS, med emulsjon frå raudkål, noko som gir eit pigment som på ingen måte er fargeekte eller varig. Kanskje er det ein kommentar til alle bileta som vart tatt med barndomens DS-ar, no bortgøymde og gløymde.
 

Lindgaard sitt bidrag Utan Tittel – eit silketrykk på ein bomullsstoff – snakkar med Anna Nordheim Berg sitt bidrag uten tittel, som er cyanotypi på bomullsgarn. Her oppstår eit rom mellom fotografiet og tekstilet, der materialet sjølv er med på å forme uttrykket.

Anna Norheim Berg har òg eit bidrag som heiter «Klenodium.» Dette konseptet syns eg er godt. Eg kan nesten kjenne smaken av fløyelsgraut og smør, og eg lurar på om begge deler er kalde. Det gir ein undertone av overflod og sløsing, men òg eit blikk bakover mot tradisjon og nostalgi, understreka av porselensbolla i klassisk Royal Copenhagen-mønster.



 

Eg veit ikkje om det er det at vennen i teksten heiter Kurt og at han i blant er grusom, men Alma Edit Hauge sitt bidrag Og jeg starter aldri neste linje med samme ord som i forrige. får meg til å tenke på Erlend Loe – på den beste måten. Ho nyttar ein naiv tone, gjentakande rytme og ein viss sans for humor. Referansen er gjenkjenneleg, men teksten er også eigenarta og tydeleg sett i tida vi lever i no.

Armstøet av Solveig Gunnarsen, gjer meg nysgjerrig: kven er du, og kven er eg? Kva har skjedd i mellom dei to? Kort, enkelt, virkningsfullt om eit tema vi alltid vil leve med – kjærleiken. I same stund vil eg tekke fram songen Audelagt av Herman Kølbæk. Ein vakker og harmonisk song som minner oss om at livet kan vere godt og vondt samtidig.

Det var mange gode og tankevekkande bidrag denne månaden. Nokre ting blir verande med meg lengre enn andre, for eg klarar ikkje å gløyme det første bidraget. Så eg presenterer månadens Trafo-talent: Ein Mann i Huset Mitt av Edvard Kildahl. Med ein melodi som gir klare assosiasjonar til visesong, men med ein tekst som er ein rein protest, når songen målet sitt om å få oss til å stoppe opp og tenke. Når ein song kan vere både enkel og ubehageleg på same tid, veit ein at han har treft. Og denne veit eg at eg vil vende tilbake til.