«23 timar» er ein poetisk tekst om korleis det er å leve nesten heile døgnet i senga på grunn av sjukdom. Eg skriv om skam, håp, kvardagsøyeblikk og alt som skjer i eit rom mange aldri får sjå. Teksten utforskar korleis ein kan kjenne seg både fanga og levande på same tid.

Illustrasjonen er teikna digitalt av meg, og viser rommet der eg tilbringer mesteparten av livet. Eg har teikna detaljar som betyr mykje for meg – katten, vindauget med fuglane ute, og små gjenstandar som gjer dagen litt lysare. Motivet speglar kontrasten teksten handlar om: eit avgrensa rom som likevel er fullt av liv, lengsel og håp.